Sprawa kryminalna (odc. 8)

Chmurne jakieś wejrzenie, niechętne odpowiedzi, ponury wyraz twarzy Wierzejskiego wiele dał do myślenia Małejce, ale postanowił tylko pod tajemny nadzór poddać lokaja i czekać, czy by się jego podejrzenia czemś nie potwierdziły.

Franciszek, burcząc, odszedł...

Wezwana pani Słońska rozpłakała się, poczynając od żałobnych elegii.

– A kto go znał, tego człowieka – prawdziwie powiadam – ten jeden ocenić może! Mało takich ludzi na świecie! Światły, dobroczynny... pracowity, najmniejszej dumy – prawdziwie powiadam...

Małejko zwrócił jej uwagę na potrzebniejsze wiadomości.

– Wczorajszego dnia – odezwała się – prawda, że go widziałam ciągle zamyślonym i smutnym..., ale zajmował się jak zwykle, a że deszczyk prószył, wcześniej się udał na spoczynek...

– Pani pokój niezbyt jest oddalony – zapytał asesor – czyż może być, ażeby pani nie słyszała nic?

– Ja się sama wydziwić nie mogę temu – zawołała z westchnieniem Słońska. – Bo chociaż od sypialnego pokoju dzieli gabinet, bawialnia i jadalnia, ale bywało, gdy jegomość po nocach kaszli, to w nocy czasem słyszę... A tu, proszę państwa... nie!...