Ciekawostka sadownicza – jarzębogrusza uszkowata

Obecne gatunki jarzębogruszy są mieszańcami ówczesnego mieszańca. Najpopularniejsza jest jarzębogrusza uszkowata dorastająca maksymalnie do 12 metrów wysokości. Swoim pokrojem przypomina gruszę i wysokością również jej niekiedy dorównuje. Drzewo posiada okrągłe lub owalne, czasem podłużne liście osiągające 10 cm. W maju przypada jej okres kwitnienia i wówczas pokrywa się masą białych kwiatów o średnicy ok. 3 cm, zebranych w 8-centymetrowe baldachogrona. Owocuje w sierpniu–wrześniu, rodząc około 5-centymetrowe gruszkowate lub kuliste owoce podobne kształtem do jabłek lub też gruszek Bergamoty Złocistej. Można się również spotkać z opinią, że bardziej zbliżone są do spłaszczonych gruszek. Te zielonkawe owoce z niewielkim czerwonym rumieńcem, pojawiającym się od strony dobrze nasłonecznionej, mają ziarnisty, żółty, soczysty miąższ o bardzo słodkim smaku. Trochę zbliżonym do gruszek. Owoce bardzo lubiane są przez ptaki oraz zarówno na drzewie, jak i po opadnięciu, zjadane są przez osy, co świadczy o ich bardzo dobrym smaku. Jako że jest to owoc jadalny, doskonale się sprawdza w przetworach, konfiturach, kompotach, ciast, deserów i wielu innych, ale najchętniej spożywany jest na surowo.


To drzewo nie ma specjalnych wymagań co do podłoża, przyjmuje się prawie na każdej glebie. Najlepiej rośnie na przepuszczalnej, dość żyznej, w zależności od zastosowanej podkładki (najczęściej jest nią grusza pospolita) o odczynie od lekko kwaśnego po słabo zasadowy. Wymaga stanowiska słonecznego, nie lubi stanowiska podmokłego, natomiast dobrze znosi długo utrzymującą się suszę. Jest to gatunek wytrzymujący duże spadki temperatur, a także jest odporny na choroby i szkodniki. Więc nie wymaga zbyt wielu zabiegów pielęgnacyjnych związanych z ochroną. Sprawdza się w uprawie ekologicznej. W pierwszych 2 latach uprawy, jeśli jarzębogruszę posadzimy na glebie lekkiej, mało zasobnej w składniki pokarmowe, należy zasilać ją ziemią kompostową lub obornikiem. W kolejnych latach stosujemy nawozy azotowe w dawkach wiosennych, natomiast fosforowe i potasowe w dawkach jesiennych.


Ponieważ okazy w szkółkach szczepione są na gruszy i sprzedawane w formie piennej, w pierwszych latach po posadzeniu należy prowadzić je przy palikach i na bieżąco usuwać pędy wyrastające u podstawy, poniżej miejsca szczepienia. W następnym roku po posadzeniu, przed ruszeniem wegetacji, wykonujemy cięcie formujące, czyli usuwamy pędy wyrastające poniżej wysokości, na której chcemy utworzyć docelową koronę. Pozostałe pędy skracamy. Jeżeli drzewko nie posiada rozgałęzień, przewodnik skracamy na ok. 20 cm nad miejscem planowanych konarów. W późniejszym okresie, gdy zaczną wyrastać nowe pędy i osiągną ok. 20 cm długości, powinniśmy je odginać z użyciem spinaczy. Odginanie pędów ma znaczenie we wcześniejszym wchodzeniu w okres owocowania, a także uniknie się w późniejszych latach wyłamywania gałęzi, często spowodowanego zbyt obfitym owocowaniem.

Małgorzata Wyrzykowska