Zmiana czasu w Polsce jest stosowana nieprzerwanie od 1977 r. Pionierami we wprowadzeniu czasu letniego byli Niemcy. O godzinę do przodu przesunięto czas 30 kwietnia 1916 r. na terenie Rzeszy, Austro-Węgier oraz na okupowanych terenach Polski i Bałkanów. W 1917 roku zmiana nastąpiła w nocy z 15 na 16 kwietnia, podobnie było w 1918 r. W okresie międzywojennym czas zmieniano tylko w 1919 r. Wrócono do tego później, w czasie drugiej wojny światowej, następnie w latach 1945–1949 oraz 1957–1964 r.
W ostatnich latach w całej Unii Europejskiej trwała dyskusja nad możliwością zniesienia zmiany czasu. Konsultacje publiczne przeprowadzone przez Komisję Europejską wśród obywateli unijnej wspólnoty w 2018 r. wykazały, że 84% respondentów opowiedziało się za zniesieniem zmian czasu. Zwolennikami rezygnacji z dwukrotnej w ciągu roku zmiany czasu okazali się też Polacy. Z badania CBOS przeprowadzonego w marcu 2019 r. na zlecenie Ministerstwa Przedsiębiorczości i Technologii wynikało, że przeciwko przestawianiu zegarków opowiada się ponad trzy czwarte ogółu badanych. Przeważająca większość dorosłych Polaków przy przejściu na jeden czas preferowała czas letni środkowoeuropejski, zwany czasem letnim.
W marcu 2019 r. Parlament Europejski opowiedział się za zniesieniem zmiany. Europosłowie chcieli, aby zmiana czasu w marcu 2021 r. była ostatnią zmianą w tych krajach UE, które wybiorą na stałe czas letni. Stanowisko PE stało się przedmiotem negocjacji z ministrami UE w tej sprawie. Z powodu pandemii wstrzymano jednak prace nad tym projektem.
Rozróżnienie na czas zimowy i letni stosuje się w blisko 70 krajach na całym świecie. W 2014 r. na stałe na czas zimowy przeszła Rosja.
