W zależności od tego, jak będziemy go prowadzić, może mieć formę krzewiastą o wysokości do 3 m i takiej też szerokości, lub formę drzewiastą o mniejszej szerokości, lecz wysokości do 5 m. Dereń kousa zakwita w maju lub na początku czerwca i wówczas wygląda bajecznie, choć to nie kwiaty dodają mu uroku, bo są malutkie i niepozorne, ale znajdujące się poniżej cztery podsadki lub liście przykwiatkowe (noszą wiele nazw) w kolorze białym lub różowym. Z kwiatów tworzą się jadalne owoce, dojrzewające we wrześniu i październiku. Owoce przypominają trochę owoc maliny czy truskawki, są kuliste, czerwone, o średnicy do 4 cm. Pod dość twardą skórką znajduje się żółtopomarańczowy miąższ o budyniowej konsystencji i słodkim smaku. Zważywszy na stopniowe dojrzewanie owoców, jest szansa na rozciągniętą w czasie bieżącą konsumpcję prosto z krzaka.
Jest to roślina, która sama przybiera ładny pokrój. Cięcie ograniczamy do usuwania gałązek uszkodzonych, chorych, suchych bądź zbytnio się rozrastających i cieniujących rośliny sąsiednie. Zatem jeśli zależy nam na formie krzewiastej, nie ingerujemy. Jeżeli chcemy uzyskać formę drzewiastą, musimy ją ukształtować przez odpowiednie cięcie. Warto dodać, że jest to roślina mrozoodporna. Lepiej jednak przez pierwsze 3 lata uprawy zabezpieczać dolne jej partie, a nawet okrywać agrowłókninowym kapturem.
Niezależnie od tego, w jakim charakterze uprawiamy dereń kausa, sadzimy go na stanowisku słonecznym, choć lekko zacienione również toleruje. Ważne, by było osłonięte od wiatrów. Ponieważ najczęściej rośliny sprzedawane są w doniczkach, ich sadzenie możemy przeprowadzać przez cały rok, z pominięciem miesięcy zimowych. Z odkrytym korzeniem sadzimy dereń od października do wystąpienia mrozów, a wiosną – do końca kwietnia, czyli w okresie bezlistnym. Jesienią są lepsze warunki do przyjęcia z uwagi na odpowiednią wilgotność. Często występujące susze wiosenne utrudniają ukorzenianie. Dereń nie lubi ani gdy jest za sucho, ani gdy za mokro. Jesienią również mamy okazję spotkać rośliny owocujące i zapoznać się z walorami smakowymi ich owoców. Warto również zapytać ogrodnika o polecane odmiany w zależności od regionu, w którym dereń będzie uprawiany. Roślina preferuje glebę o pH 5,5–6,5, przepuszczalną, wilgotną, ale bez zastoisk wodnych, o dużej zawartości próchnicy i składników pokarmowych. W celu poprawienia warunków glebowych stanowisko zasilamy kompostem, ciężkie gleby mieszamy z piaskiem, spulchniamy, a po posadzeniu ściółkujemy, aby powstrzymać parowanie wody prowadzące do zaskorupiania. Roślinę sadzimy w dołki o szerokości 70 × 70 cm i głębokości około 50 cm. Na dno dołka sypiemy warstwę dobrej, żyznej ziemi, dodajemy kompost lub przekompostowany obornik, trochę gleby słabszej dla lepszej przepuszczalności i wszystkie składniki mieszamy. Umieszczamy bryłę korzeniową na podłożu tak, by była równo z ziemią bądź lekko ponad. Nie należy sadzić zbyt głęboko. Pielęgnacja gleby wokół rośliny polega na płytkim spulchnianiu, odchwaszczaniu i stosowaniu ściółki z uwagi na płytko rozpościerające się korzenie.
