W poszukiwaniu nowości na rynku i jego uatrakcyjnienia, może uprawa tych ciekawych roślin znajdzie amatorów i zostaną wprowadzone w szerszym zakresie. Znoszą dobrze mroźne zimy, ale pod warunkiem, że nie nastąpią chwilowe ocieplenia, które przerwą stan zimowego uśpienia i spowodują rozhartowanie drzew. Warto również wiedzieć, że istnieje zagrożenie uszkodzenia pąków kwiatowych u odmian wcześnie rozpoczynających wegetację, spowodowane późnowiosennymi przymrozkami. Decydując się na uprawę, trzeba pamiętać, by wybrane miejsce było osłonięte od zimnych wiatrów, dobrze nasłonecznione, szybko się nagrzewające, o glebie lekkiej, żyznej, próchnicznej, o odczynie lekko kwaśnym i z poziomem wód gruntowych na głębokości ok. 2 m. W innych krajach te grusze są szczepione na podkładkach pigwy, u nas jednak nie nadają się do takiego krzyżowania, więc za podkładkę służy grusza kaukaska. Niestety okazy szczepione na tej podkładce uzyskują małe rozmiary.

W zależności od odmiany

i siły wzrostu drzewka sadzimy w rzędach odległych co 4 m, natomiast w rzędzie zazwyczaj zachowujemy odstęp ok. 2–2,5 m. Koronę gruszy azjatyckich prowadzi się z zaznaczonym przewodnikiem, tak by można było stosować dość gęste nasadzenia. Wiele odmian ma tendencję do pionowego wzrostu pędów, konieczne jest zatem ich przyginanie, by osiągnąć kąt od 45 do 60 stopni i ten zabieg wymaga co najmniej 3 lat do właściwego ukształtowania korony. Pierwszego cięcia dokonujemy po posadzeniu. Wielu ogrodników decyduje się na formowanie koron otwartych, czyli takich jak w przypadku brzoskwiń. Ważne jest, by korony drzew się nie zagęszczały, bo to sprzyja rozwojowi chorób. Należy usuwać pędy krzyżujące się, rosnące do wnętrza korony i wszystkie, które uważamy za zbędne, w tym słabe. Jeśli zdecydujemy się jedynie na przycięcie, to róbmy to latem, by ograniczyć wypuszczanie nowych przyrostów.
W krajach azjatyckich preferuje się kształtowanie drzew w formie krzaczastej lub szpalerowej z rozpinaniem pędów na rusztowaniach. Owoce dojrzewają od sierpnia do października a ich dojrzałość poznajemy po zmianach w kolorze skórki i smaku. Owoce nie mają tendencji do przedwczesnego opadania więc spokojnie możemy oczekiwać na ich dojrzewanie, bez obawy, że opadną. W temperaturze pokojowej wytrzymują do 2 tyg. od chwili zbioru. Najlepiej przechowywać w temp. zbliżonej do 0 st. C i wilgotności ok. 90 proc. bo inaczej zaczną więdnąć. Zagrożeniem są choroby i szkodniki grusz, które dotykają nasze rodzime gatunki m.in. brunatna zgnilizna, rak bakteryjny, żółtaczka nerwów oraz szkodniki takie jak mszyce, miodówki, przędziorki, choć w niewielkim stopniu.

Na trzy grupy dzielimy

odmiany grusz azjatyckich. Do pierwszej grupy zaliczamy odmiany o owocach kulistych, o zielonej bądź żółtej skórce, w drugiej grupie znajdą się owoce kuliste lekko spłaszczone, o skórce brązowej z lekkim ordzewieniem; do trzeciej grupy zaliczamy te o owocach gruszkokształtnych o żółtej lub brązowej skórce.
W naszym kraju najpopularniejszymi odmianami są: Nijisseiki, która zaliczana jest do grupy tych najsmaczniejszych. Miąższ nie posiada charakterystycznych dla gruszek komórek kamiennych. Owoce mają skórkę o żółtym zabarwieniu i właśnie owoce o tym zabarwieniu uznawane są za najsmaczniejsze. Z uwagi na porę kwitnienia polecana jest do uprawy w naszych warunkach klimatycznych. Shinseiki jest odmianą plenną, o dość późnej porze dojrzewania przypadającej na październik. Owoce mają charakterystyczną żółtozieloną skórkę, a miąższ jest soczysty i kruchy. Chojuro to kolejna odmiana do uprawy w naszych warunkach. Owoce są średniej wielkości, mają brązową, szorstką skórkę z licznymi przetchlinkami. Dojrzałość zbiorczą osiągają pod koniec września, owocują bardzo obficie i wcześnie wchodzą w okres owocowania.

Małgorzata Wyrzykowska