r e k l a m a
Miodówka plamista
to jeden z trzech gatunków miodówek występujących w naszych sadach i ta powoduje największe szkody. Wszystkie miodówki gruszowe należą do pluskwiaków. Formą zimującą jest owad dorosły, który wiosną zaczyna swą aktywność. Samice składają owalne, wielkości ok. 0,1 mm, początkowo żółte, z czasem pomarańczowe jaja na zdrewniałych pędach, później na pąkach i liściach. W okresie pękania pąków z jaj wykluwają się larwy i zaczynają intensywne żerowanie, szczególnie w okresie kwitnienia grusz. W połowie maja pojawiają się formy dorosłe o długości 3 do 3,5 mm o daszkowatych, błoniastych skrzydłach i zmiennym kolorem ciała, wiosną i latem są jasne zielono beżowe, zimą natomiast prawie czarne. Wśród form dorosłych są także samice, które składają jaja przez okres około 1,5 miesiąca, tym razem na młodych niezdrewniałych pędach. Samice są bardzo płodne i mogą składać do 1000 jaj/szt. W drugiej połowie czerwca wylęgają się kolejne larwy, a w lipcu i sierpniu rozwijają jeszcze dwa pokolenia. Larwy przechodzą 5 stadiów rozwojowych, w pierwszym są podłużne, żółtopomarańczowe, niewiele większe od jaj, w kolejnych stadiach są już widoczne gołym okiem, w czwartym są okrągłe i brunatne a w piątym podłużne, zielonobrązowe.W efekcie żerowania larw tworzy się tzw. rosa miodowa, która jest wydzieliną z larw wysysających soki komórkowe. Rosa miodowa pokrywa owoce, liście i pędy, tworzą się grzyby sadzakowi a organy roślin ulegają osłabieniu. Pąki kwiatowe i zawiązki owoców opadają, przedwcześnie opadają również liście, drzewo traci aparat asymilacyjny, traci mrozoodporność i powoli zamiera.
W okresie bezlistnym od lutego do kwietnia po kilkudniowym ociepleniu strząsamy owady na płachtę entomologiczną z 1 gałęzi z 35 drzew i liczymy owady dorosłe, tu progiem szkodliwości jest 15 strząśniętych szkodników. Tuż przed kwitnieniem grusz przeglądamy po 100 gałązek z pąkami kwiatowymi i liczymy te z jajami i larwami i znalezienie jaj bądź larw na 10 z nich jest sygnałem o przekroczeniu progu. Pod koniec opadania płatków kwiatowych przeglądamy rozety na 50 najmłodszych pędach, gdy zauważymy obecność larw na 20 z nich to znak o przekroczeniu.
Miodówka gruszowa czerwona
jest drugim ważnym szkodnikiem w sadach gruszowych. Co ciekawe, ten gatunek zimuje na drzewach iglastych a dopiero w kwietniu przelatuje na grusze. Samice te są zdolne złożyć do 2000 jaj. Jaja są żółte, wielkością zbliżone do plamistych, osiągają bowiem 0,15 mm długości, są podłużne, z wyrostkiem na końcu, dzięki któremu trzymają się tkanki liścia uszkodzonej przez samicę. Larwy są początkowo żółte i płaskie, z czasem robią się pękate. W trzecim stadium zaczynają im się zarysowywać skrzydła. Te miodówki podobnie jak poprzedni gatunek podczas rozwoju osobników dorosłych zmieniają kolor w zależności od pory roku. Latem ich ciało ma barwę pomarańczową, zimą i wczesną wiosną brązowoczerwoną. Dorastają do 0,5 cm, mając przezroczyste skrzydła.Dorosłe samice składają jaja wzdłuż nerwów młodych gruszowych liści, a po około 2 tyg. wylęgają się larwy, które żerują przez ok. 30 dni na młodej korze pędów. Nietrudno je zauważyć, bo tworzą gęste kolonie, gdzie osobniki nachodzą na siebie w dachówkowaty sposób. Podobnie przechodzą 5 stadiów, a podczas 5 wracają na liście i przekształcają się w osobniki dorosłe uskrzydlone i przelatują na miejsce zimowania.
Żerowanie dorosłej miodówki czerwonej często prowadzi do zamierania pędów, uszkadzają młode liście przez wysysanie z nich soków, uszkadzają pąki, szczególnie te wierzchołkowe, a także doprowadzają do ogólnego osłabienia. Larwy natomiast żerują na liściach, młodej korze pędów, prowadząc do ich zasychania. Wydzielają rosę miodową, która jest pożywką dla grzybów sadzakowych.
Progiem szkodliwości jest stwierdzenie obecności 3 miodówek strząśniętych na płachtę entomologiczną z 35 gałęzi podczas kwitnienia drzew. Po kwitnieniu stwierdzenie 5% zaatakowanych pędów przez kolonię larw.
W przypadku obydwu wymienionych szkodników w celu ograniczenia populacji stosujemy oprysk ze szczawiu łącznie z korzeniami: 200–300 g ziela zalać 10 l wody o temp. ok. 40 st. C i pozostawić na 2 godz. po tym czasie pryskać bez rozcieńczania albo wywarem z całych roślin kwitnących bielunia dziędzierzawy stosując 0,5 kg ziela, zalać 0,5 l wody i gotować przez 2 godz., przecedzić uzupełnić płyn do 5 l, dodać 20 g szarego mydła i pryskać bez rozcieńczania. Do naturalnych wrogów miodówki należy skorek i ptaki, w tym sikory.
