Korekcja racic to czynność precyzyjna, która wymaga pewnej ręki, wiedzy i doświadczenia, dlatego nie we wszystkich oborach jest przeprowadzona tak jak należy. Z rozmów z hodowcami wynika, że niejeden z nich miał w życiu podobną historię do tej: Przyjechał młody człowiek, z którego usług jeszcze nie korzystano. Usługę korekcji wykonał szybko i wydawałoby się fachowo, otrzymał za nią zapłatę i pojechał. Hodowca natomiast został z dużym problemem, który dał o sobie znać już niebawem.
Korekcja polega na usunięciu nadmiernie przerośniętego rogu racicowego, nadaniu racicom właściwego kształtu, który zapewnia zwierzęciu równomierne rozłożenie nacisku ciała na racice. W wyniku korekcji skrócony zostaje wierzchołek racicy i zmniejszona grubość przedniej części podeszwy, przywraca się naturalne ustawienie osi palca i przenosi główny nacisk ciężaru ciała z piętki i tylnej części podeszwy na jej przednią część, zapobiegając tworzeniu wrzodu.
Najczęściej popełnianymi błędami podczas korekcji racic są:
• Zbyt mocno przycięta podeszwa (prawidłowo 6–7 mm). Spowodować to może zmiażdżenie tworzywa podeszwy, pęknięcia wzdłuż linii białej, a następnie infekcje (wrzód linii białej, martwica wierzchołka kości racicowej).
• Zbyt mocno zaokrąglone zewnętrzne brzegi, co powoduje przeciążenie na podeszwie, a nie na brzegu nośnym i przyczynia się do pęknięcia linii białej i infekcji.
• Zbyt mocne przycięcie piętki lub wewnętrznego brzegu podstawowego.
• Zbyt mocne przycięcie wewnętrznej racicy (trzeci palec) na tylnej kończynie, bez wyprofilowania, co sprawia, że biomechanika racicy jest upośledzona i powoduje zaburzenia mikrokrążenia w tworzywie.
• Dachowaty profil podeszwy.
• Niefachowe opracowanie racicy poochwatowej.
O racice naszych zwierząt powinniśmy dbać od ich najmłodszego wieku. Właściwa pielęgnacja w tym okresie może nawet całkowicie wyeliminować wady postawy, ze względu na dużą elastyczność kończyn. Pierwszej kontroli stanu racic dokonujemy u jałówek w wieku 12–16 miesięcy. Im wcześniej zaobserwujemy i zdiagnozujemy problem, tym większą będziemy mieć szansę na szybką reakcję i jego rozwiązanie. U zwierząt bez wad postawy, pierwszą korekcję wykonujemy w wieku 18–20 miesięcy. Od tego czasu zabieg powinien być wykonywany regularnie, minimum 2 razy w roku (obory wolnostanowiskowe, o wydajności do 9000 kg). W przypadku obór, gdzie schorzenia racic są częste (powyżej 40%) oraz takich, gdzie wydajność przekracza 9000 kg, korekcja powinna być robiona 3–4 razy do roku. U krów korzystających z pastwiska, korekta racic powinna być wykonana na 4–6 tygodni, zarówno przed wyjściem na pastwisko, jak i przed powrotem do obory na okres zimy. W obu sytuacjach istotne jest, aby podeszwy racic były grubsze, ze względu na zmianę rodzaju podłoża.
Racice zbudowane są z kości racicowej i koronowej, skóry właściwej, ściany, obwódki, puszki rogowej, piętki, podeszwy i struktur dodatkowych (ścięgna, staw racicowo-koronowy, kaletka trzeszczki racicowej). Róg ściany racicy rośnie od korony (owłosiona część racicy) w dół w kierunku wierzchołka, w tempie 5 mm miesięcznie (lub 60–80 mm rocznie). Wyrastanie przedniej części racic uniemożliwia zwierzętom naturalny chód (staje się on sztywny i krótki), podeszwa przedniej części racicy grubieje, co powoduje załamanie osi palca w kierunku piętki, a w konsekwencji nacisk ciężaru ciała przenoszony jest na podeszwę i piętkę, gdzie powstają wrzody.
