To warzywo rośnie w stanie dzikim m.in. nad brzegiem morza w Norwegii. U nas uprawia się je bardzo rzadko, gdyż niewielu o jego istnieniu słyszało. Liście mają charakterystyczny zielony kolor z modrym odcieniem. Niektórzy nazywają to warzywo modrakiem nadmorskim, kapustą morską, chou marin czy katranem primorskim.
Modrak w jednym miejscu może rosnąć kilkanaście lat. Jest rośliną odporną na mróz. Preferuje stanowisko słoneczne, ciągle wilgotne. Nie jest wymagający, jeżeli chodzi o nawożenie, ale dostarczenie mu nawozów organicznych powoduje lepszy rozwój. Bylina osiąga do 50 cm wysokości, tworzy gęsty, zwarty pokrój o wzniesionej, mięsistej i rozgałęzionej łodydze oraz mięsistych liściach. Są one duże, niebieskozielone, pokarbowane i powycinane, umieszczone na ogonkach o długości od 5 do 15 cm. Dolne liście są duże, mają około 40 cm długości i około 30 cm szerokości. Nasiona katranu wysiewamy na przełomie września w dobrze uprawioną glebę. Wiosną rośliny przerywamy, zostawiając w odległości około 30–40 cm w rzędzie, lub siewki traktujemy jak rozsadę i wysadzamy w podobnej rozstawie na miejscu stałym, dobrze zasilonym przekompostowanym obornikiem lub kompostem.
Częścią jadalną kapusty morskiej są bielone młode ogonki liściowe, które spożywa się jak szparagi lub kalafior. Do spożycia w formie surówek lub sałatek nadają się również młode, soczyste liście, bogate w wiele związków mineralnych i witaminę C. Wiosną młode rośliny przykrywamy kartonem lub wiadrem, by nie docierały do niej promienie słoneczne. Następuje szybki wzrost wydłużeniowy ogonków, ale bez zielonego barwnika. Pierwsze ogonki można zbierać po 2–3 latach uprawy, gdy kapusta się ładnie rozkrzewi.
Małgorzata Wyrzykowska
