Żurawina ma bardzo płytki system korzeniowy, sięgający zaledwie 20 cm w głąb gleby, nie posiada korzeni włośnikowych i współżyje z grzybami mikoryzowymi. Z tego powodu często cierpi na niedobór wilgoci w glebie oraz na zasolenie, gdy stosuje się nawożenie mineralne. Krzewinka rozpoczyna kwitnienie na przełomie czerwca i lipca tworząc kwiat przypominający głowę żurawia. Co ciekawe, zawiązuje pąki kwiatowe na przełomie lipca i sierpnia roku poprzedniego. Kwiaty są owadopylne i zapylane są pyłkiem tej samej odmiany. Po około 100 dniach od kwitnienia jagody żurawiny osiągają dojrzałość zbiorczą, w naszych warunkach przypada to na wrzesień i październik. Owocem jest jagoda z licznymi dużymi nasionami w mięsistym miąższu, ma kształt owalny, gruszkowy lub kulisty. Miąższ jagody jest zwarty, kruchy, początkowo białawy z czasem przebarwiający się na czerwono, ukryty w błyszczącej, gładkiej skórce, bywa że lekko owłosionej. W miejscach zacienionych owoce pozostają zielone mimo dojrzałości. W okres owocowania krzewinki wchodzą w 1–2 roku uprawy tworząc zwartą plątaninę pędów. Z 1 m2 można zebrać ok. 1–2 kg owoców. Pełnię owocowania uzyskują rośliny 4-letnie.
Uprawę żurawiny
można porównać do uprawy borówki wysokiej, która ma podobne wymagania glebowe, wśród których najważniejsza jest kwasowość gleby na poziomie pH 3,5–4,2, choć niektóre źródła podają wartości 3,0–3,5. Stanowisko pod krzewinki powinno być dobrze zaopatrzone w wodę, bo z uwagi na słabo rozbudowany i płytki system korzeniowy wykazuje niską odporność na suszę. Podczas okresu wegetacji poziom wody gruntowej nie może być wyższy niż 30 cm od powierzchni, w okresie głębokiego spoczynku zimowego żurawina toleruje nadmiar wody do tego stopnia, że nie przeszkadza jej znajdować się pod wodą. Czasem wykorzystuje się tę właściwość do ochrony przed przemarzaniem i zalewa się plantację wodą na okres zimy, ale nie lubi nadmiaru wody podczas wegetacji. Powodzenie w uprawie zależy zatem od wyboru stanowiska. Jest to roślina światłolubna, preferująca gleby wilgotne, kwaśne bagienno-mineralne i torfowe, należy jej takie stworzyć. Wybieramy miejsce nasłonecznione, najlepsze są gleby organiczne i lekkie gleby mineralne, unikać należy żyznych mineralnych, ponieważ na żyznych mineralnych rozwój systemu korzeniowego tych roślin jest utrudniony. Najprościej przygotować stanowisko pod rośliny rozsypując ok. 25-centymetrową warstwę kwaśnego torfu na powierzchni gleby, przesypując go jednocześnie 5-centymetrową warstwą piasku, który będzie chronił przez pierwsze lata przed pękaniem gleby. Zamiast torfu można zastosować również trociny z drzew iglastych. Warstwa torfu z piaskiem da również to, że wierzchnia warstwa nie będzie wysychać. Po uzyskaniu odpowiedniej kwasowości można glebę rozluźnić stosując kwaśny torf, trociny a na wierzch wysypać warstwę torfu o niskim pH. Jeżeli nie dysponujemy tak dużą ilością torfu czy trocin, by pokryć całą powierzchnię przewidzianą pod plantację, to należy chociaż dołki pod rośliny nimi wzbogacić. Krzewinki mają małe wymagania pokarmowe i na glebach średnio żyznych nie wymagają nawożenia. Można zastosować tzw. nawożenie na zapas dawkując potas w formie siarczanu potasu w ilości 20 dag/10 m2 oraz fosfor w superfosfacie w ilości 15 dag/10 m2. Na tak przygotowanym stanowisku sadzimy rośliny wiosną bądź jesienią w rozstawie 30x30 cm lub w przypadku roślin odmian silniej rosnących 50x50 cm.
Jednym z ważniejszych zabiegów na plantacji żurawiny jest ściółkowanie, najlepiej bezpośrednio po posadzeniu roślin. Zalecane jest tu stosowanie gruboziarnistego piasku, który nie zawiera wapnia lub trocin drzew iglastych. Warstwa ściółki powinna sięgać 15 cm grubości. To pozwoli zahamować rozwój chwastów, zahamuje parowanie wody i zapobiegnie szybkiemu wysychaniu powierzchni, co pozwoli na rzadsze podlewanie.
Wśród odmian
polecanych do uprawy jest Early Black – to krzewinka, która rośnie szybko i tworzy długie płożące się pędy. Jest to jedna z lepszych odmian na przetwory, odporna na choroby, owoce pokryte ciemnoczerwoną prawie czarną skórką są średniej wielkości, dojrzewają we wrześniu. Ben Leer – to odmiana wczesna, bardzo plenna. Wzrost roślin średnio silny, pędy owoconośne sztywne i wzniesione. Rodzi owoce duże o kształcie wydłużonym, pokryte ciemnoczerwoną skórką. Stevens – jest odmianą średnio późną, bardzo plenną. Rośliny rosną silnie, tworzą wzniesione pędy owoconośne, na których umieszczone są drobne lub średniej wielkości owoce o intensywnie czerwonej skórce przechodzącej w czarną. Pilgrim – jest to odmiana późna, o wzroście roślin dość silnym, pędy owoconośne długie. Owoce tej odmiany są bardzo duże, owalne i pokryte nalotem woskowym. Skórka ma barwę purpurową z lekkim żółtym odcieniem w okolicy szypułki. Doskonałe na przetwory. Hoves – odmiana należy do późno dojrzewających. Do zbioru nadaje się w październiku. Krzewinki rosną szybko, tworzą długie pędy i wydają bardzo dużo wzniesionych owoconośnych krótkopędów. Owoce są średniej wielkości o owalnym kształcie, pokryte są jasnoczerwoną skórką.
