XCórka wzięła pożyczkę w firmie reklamującej się w telewizji. Doradca z tej firmy przyjechał do domu i zaproponował jej wzięcie następnej pożyczki na wyższą kwotę, z której spłaciłaby poprzednią i jeszcze zostałoby jej pieniędzy. Córka się na to zgodziła. Mimo zapewnień doradcy i tego, że z nowej pożyczki dostała tylko połowę kwoty, na którą zawarła umowę, poprzednią pożyczkę i tak musi spłacać. Najgorsze, że doradca nie dał córce do ręki umowy, którą podpisała na tablecie. Nie wiadomo więc tak naprawdę, co jest w niej napisane. Obawiam się, że córkę oszukano. Co można w tej sytuacji zrobić?
YPrzede wszystkim córka powinna stanowczo zażądać dostarczenia jej umowy. Działanie firmy w tym względzie jest niezgodne z obowiązującymi przepisami. Zgodnie bowiem z art. 29 ustawy z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę. Kredytodawca lub pośrednik kredytowy jest zobowiązany niezwłocznie doręczyć umowę konsumentowi. Umowa powinna być sformułowana w sposób jednoznaczny i zrozumiały. W świetle prawa unijnego dopuszczalne jest również przekazanie umowy na trwałym nośniku. Konsument musi mieć możliwość zapoznania się z treścią umowy.
Jak orzekł Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z 14 grudnia 2020 r. (sygn. akt: VII AGa 91/19), udzielanie konsumentom drugiej i każdej kolejnej pożyczki bez zawarcia nowej umowy w formie pisemnej jest praktyką naruszającą zbiorowe interesy konsumentów. Sąd wyraźnie stwierdził, że przedsiębiorca prowadzący działalność polegającą na udzielaniu pożyczek konsumentom powinien mieć świadomość, że ustawa o kredycie konsumenckim wymaga od pożyczkodawcy przekazywania konsumentom przed udzieleniem pożyczki informacji określonych w art. 13 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim na formularzu informacyjnym kredytu konsumenckiego, a udzielenie pożyczki powinno nastąpić na mocy umowy pożyczki w formie pisemnej zawierającej wymagane przepisami prawa elementy.
Stosownie do art. 30 wymienionje wyżej ustawy, umowa o kredyt konsumencki powinna szczegółowo określać warunki udzielenia kredytu, w tym zasady i terminy jego spłaty, zwłaszcza kolejność zaliczania rat kredytu na poczet należności kredytodawcy. W myśl art. 53 ustawy, konsument ma prawo, bez podania przyczyny, do odstąpienia od umowy o kredyt konsumencki w terminie 14 dni od dnia zawarcia umowy.
Jeżeli umowa o kredyt konsumencki nie zawiera elementów określonych w art. 30, konsument może odstąpić od umowy o kredyt konsumencki w terminie 14 dni od dnia otrzymania wszystkich wymaganych informacji. W przypadku Państwa córki ten termin będzie biegł od momentu dostarczenia jej umowy.
Kredytodawca lub pośrednik kredytowy jest zobowiązany przy zawarciu umowy wręczyć konsumentowi, na trwałym nośniku, wzór oświadczenia o odstąpieniu od umowy, z oznaczeniem swojego imienia, nazwiska (nazwy) i adresu zamieszkania (siedziby) oraz adresu do doręczeń elektronicznych wpisanego do bazy adresów elektronicznych, o ile taki posiada.
Termin do odstąpienia od umowy jest zachowany, jeżeli konsument przed jego upływem złoży oświadczenie o odstąpieniu od umowy pod jeden ze wskazanych przez kredytodawcę lub pośrednika kredytowego adresów. ●
