Sterowanie nawodnieniami

W praktyce potrzebę nawadniania wskazuje obserwacja turgoru komórek rośliny, ale to najgorsza z metod określania potrzeb nawadniania. Woda w glebie zatrzymywana jest pewnymi siłami, które w uproszczony sposób podzielić możemy na trzy grupy: woda grawitacyjna, która w sposób grawitacyjny odpływa w głąb profilu glebowego i roślina nie ma do niej dostępu; woda dostępna dla roślin; woda niedostępna dla roślin, która jest w glebie, ale siły ssące rośliny nie są w stanie jej pobrać.
Granicę pomiędzy wodą grawitacyjną, a wodą dostępną dla roślin stanowi wilgotność odpowiadająca tzw. polowej pojemności wodnej (PPW). Jest to siła przyciągania gleby, która zatrzymuje wodę, z której swobodnie mogą czerpać rośliny. Z kolei granicę pomiędzy wodą dostępną dla roślin, a wodą niedostępną dla roślin stanowi tzw. wilgotność trwałego więdnięcia (WTW). Dla prawidłowego rozwoju roślin, należy wilgotność gleby utrzymywać pomiędzy PPW a WTW.
Wiele sposobów sterowania nawodnieniami można znaleźć w Internecie. Istnieją modele oparte na obserwacji warunków pogodowych lub warunków pogodowych i fazy rozwojowej roślin. Inne wykorzystują tzw. irrometry, służące do pomiaru potencjału gleby oraz tensjometry, służące do pomiaru jej wilgotności.
W optymalnym systemie służącym do określenia terminu i dawki nawodnieniowej, uwzględnione powinny zostać wszelkie elementy mające wpływ na gospodarkę wodną danego gatunku roślin, a więc: wartość polowej pojemności wodnej gleby, warunki meteorologiczne, potrzeby wodne rośliny, okresy wzmożonego zapotrzebowania na wodę. Niezbędne jest określenie warunków brzegowych na początku okresu wegetacyjnego, aby precyzyjnie ustalić punkt startowy sterowania nawodnieniami. Wszystkie wskazane parametry uwzględnia np. testowany model o roboczej nazwie SterNaw.
Marcin Hahnel