YZgodnie z art. 13 ustawy o podatku rolnym, podatnikom podatku rolnego przysługuje ulga inwestycyjna z tytułu wydatków poniesionych na:
r e k l a m a
budowę lub modernizację budynków inwentarskich służących do chowu, hodowli i utrzymywania zwierząt gospodarskich oraz obiektów służących ochronie środowiska,
zakup i zainstalowanie: deszczowni, urządzeń melioracyjnych i urządzeń zaopatrzenia gospodarstwa w wodę, urządzeń do wykorzystywania na cele produkcyjne naturalnych źródeł energii (wiatru, biogazu, słońca, spadku wód).
Ulga należy się, jeżeli powyższe wydatki nie zostały sfinansowane w całości lub w części z udziałem środków publicznych. Jest przyznawana po zakończeniu inwestycji. Polega na odliczeniu od należnego podatku rolnego od gruntów położonych na terenie gminy, w której została dokonana inwestycja, 25% udokumentowanych rachunkami nakładów inwestycyjnych.Ulga nie przysługuje, gdy inwestycja jest choć w części finansowana ze środków publicznych. Jeżeli jest to kredyt komercyjny, wydaje się, że nie ma przeszkód do udzielania ulgi inwestycyjnej. Jak wskazał bowiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w wyroku z 6 grudnia 2017 r. (sygn. akt: I SA/Bd 888/17), „zasadnicze znaczenie przy ustalaniu uprawnienia do ulgi inwestycyjnej stanowi źródło pochodzenia środków na realizowaną inwestycję. Jedynie gdy środki te są środkami własnymi podatnika, to wówczas ulga ta może być przyznana. Sfinansowanie natomiast inwestycji z udziałem środków publicznych (choćby w niewielkiej części) wyklucza możliwość zastosowania ulgi inwestycyjnej”. Warto jednak podkreślić, iż kredyt komercyjny nie jest jednak pomocą publiczną.
Według art. 13d ust. 5 ustawy o podatku rolnym, kwota ulgi inwestycyjnej niewykorzystana przez podatnika przechodzi na jego następców, jeżeli gospodarstwo rolne zostało nabyte stosownie do przepisów o ubezpieczeniu społecznym rolników lub w drodze dziedziczenia.
Powstaje jednak problem z interpretacją zapisu „jeżeli gospodarstwo rolne zostało nabyte stosownie do przepisów o ubezpieczeniu społecznym rolników”.
W piśmie z dnia 11 stycznia 2005 r. Ministerstwo Finansów Departament Podatków Lokalnych i Katastru (LK-1377/LP/04/KD) wyjaśniło, iż zgodnie z art. 84 i 85 ustawy z 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników przez umowę z następcą rolnik będący właścicielem (współwłaścicielem) gospodarstwa rolnego zobowiązuje się przenieść na osobę młodszą od niego co najmniej o 15 lat (następcę) własność (udział we współwłasności) i posiadanie tego gospodarstwa z chwilą nabycia prawa do emerytury lub renty inwalidzkiej, jeżeli następca do tego czasu będzie pracować w tym gospodarstwie. Umowa z następcą, a także umowa w celu wykonania umowy z następcą (przenosząca własność gospodarstwa rolnego na następcę) powinna być zawarta w formie aktu notarialnego.
Pierwsza z interpretacji tego przepisu opiera się na założeniu, że następcą jest tylko podmiot spełniający wymagania z definicji ustawy z 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników. Od kilku lat jednak umowa z następcą nie jest w ogóle wykorzystywana w praktyce.
Pojawiła się więc celowościowa wykładnia tego przepisu. Wskazuje ona, że każde przekazanie gospodarstwa rolnego w celu uzyskania emerytury czy renty z Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego według ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników pozwala na skorzystanie przez przejmującego, czyli następcę, z kontynuacji ulgi inwestycyjnej niewykorzystanej przez przekazującego gospodarstwo rolne. ●
