r e k l a m a
Zgorzel kory jabłoni
jest często spotykaną chorobą z klasy workowców, której sprzyja dość duże zagęszczenie drzew na hektarze. Choroba atakuje głównie jabłonie i grusze. Kora pnia i pędów podczas porażenia zgorzelą brunatnieje, łuszczy się i zamiera. Widoczne są zagłębienia w bliskiej okolicy uszkodzeń. Na starszych drzewach widać smugowate nekrozy. Bardzo groźne są porażenia jesienne, które prowadzą do ran obejmujących cały pień. Grzyb zgorzeli zimuje w ranach zgorzelinowych, a także w tzw. mumiach, czyli w pozostających na pędach obumarłych owocach. Źródłem infekcji są zarodniki konidialne, które powstają w miejscu porażonej kory. Najczęściej infekowane są miejsca uszkodzone mechanicznie podczas cięcia, szczepienia czy okulizacji, a także uszkodzeniach spowodowanych żerowaniem szkodników. Niektórzy uważają, że również dochodzi do zakażenia poprzez rany powstałe po zbiorze owoców czy opadłych liściach, to może się zdarzyć, lecz w niewielkim stopniu. Co ważne i warto o tym pamiętać, zgorzel jabłoni powoduje gorzką zgniliznę owoców. W zwalczaniu ważną rolę gra profilaktyka. Wszelkie duże rany, które powstały podczas prac należy zabezpieczać maścią ogrodniczą, emulsją z dodatkiem środka grzybobójczego. Pędy zainfekowane należy wyciąć i zniszczyć, a zmumifikowane owoce usunąć.Rak drzew owocowych
jest groźny głównie dla jabłoni, lecz może atakować, choć rzadziej, także grusze. Na obrzeżach ran tworzą się zgrubienia, co jest znakiem szczególnym. To tkanka kalusowa, która jest niszczona przez patogena, jest strefowana i widoczne są koncentrycznie ułożone obumarłe fragmenty tkanki zabliźniającej. W miejscu porażenia kora brązowieje, zapada się i ulega nekrozie. Na drewnie natomiast widoczne są zmiany w postaci charakterystycznego ciemnienia rdzenia. Na chorej korze widoczne są 0,–1,5-milimetrowe owocniki grzyba koloru ciemnoczerwonego, które tworzą się zimą od jesieni aż do wiosny. Wiosną tworzą się sporodochia, czyli białożółte 3-milimetrowe formy, które są skupieniami zarodników konidialnych. Jesienią infekują pędy bliznami powstałymi po opadłych liściach. Patogen ten często powoduje tzw. zgniliznę kielicha owoców. Grzyb atakuje szczególnie miejsca uszkodzenia kory po cięciu, złamaniach, pęknięciach mrozowych, a także uszkodzeniach spowodowanych żerowaniem szkodników. Duże zrakowacenie prowadzi do zamierania drzewa. Leczenie polega na wycięciu zaatakowanej tkanki a miejsce po wycięciu należy zabezpieczyć maścią ogrodniczą.r e k l a m a
Brunatna zgnilizna owoców
drzew pestkowych spowodowana jest grzybem, który zimuje w zmumifikowanych owocach i poraża pędy. Atakuje śliwy, wiśnie, czereśnie, morele i brzoskwinie. Patogen wnika do pędów przez zranienia, podobnie jak do owoców poprzez uszkodzenia i przetchlinki. Zainfekowaniu ulegają kwiaty, po czym grzyb wnika do krótkopędów i dalej do gałęzi. Na porażonych pędach pojawiają się plamy pokryte sporodochiami, a silnie porażone pędy zamierają. W kolejnych latach wegetacji można zaobserwować nekrozy wokół krótkopędów, ale nie są one tak rozległe jak w przypadku zgorzeli kory. Profilaktyka i zwalczanie polega na usuwaniu porażonych organów roślin, czyli brązowych kwiatów, liści a wreszcie i pędów. Nie należy pozostawiać zmumifikowanych owoców do następnego sezonu.Srebrzystość liści
poraża drzewa pestkowe, głównie śliwki. Pomimo że objawami choroby jest srebrzystość liści, to patogen jest pasożytem ran i infekuje zarówno korę, jak i drewno. Tak jak w poprzednich przypadkach kora ulega nekrozie, łuszczy się i odpada a drewno murszeje. Na zainfekowanej korze widoczne są dachówkowato ułożone, szarobiałe owocniki o pofałdowanych brzegach. Do infekcji dochodzi od jesieni do wiosny głównie poprzez rany podczas cięcia i innych mechanicznych uszkodzeniach kory. Zarodniki grzyba srebrzystości roznoszone są przez wiatr, nawet do kilku kilometrów. Owocniki mogą także pochodzić z porzuconych gałęzi pozostawionych w sadzie. Rozległe rany po wycinaniu dużych konarów należy zabezpieczać maścią ogrodniczą lub emulsją z dodatkiem środka grzybobójczego. W celu zapobiegania rozprzestrzeniania się choroby usuwamy porażone części drzew, a jeśli porażeniu uległo całe drzewo w dużym stopniu, należy go usunąć z sadu.W zwalczaniu chorób sprawdzają się preparaty roślinne: wywar ze skrzypu (rozcieńczony 1:4), wyciąg z krwawnika pospolitego (1:10) lub napar z chrzanu. Ww. preparatami pryskamy drzewa w okresie białego pąka i kwitnienia.
