Nie mylić z pigwą, co często się zdarza. Obie rośliny pochodzą z rodziny różowatych, ale są zupełnie inne. Pigwowiec jest zarówno krzewem ozdobnym, jak i użytkowym. W Polsce do najczęściej uprawianych należą japoński i okazały. W naszych warunkach klimatycznych sprawdzi się japoński, gdyż okazały jest wrażliwy na mrozy.
Krzew pigwowca jest rozłożysty, osiąga do 1,5 m wysokości, ma powyginane, mocno zagęszczone pędy uzbrojone w kolce. W kwietniu, jeszcze przed rozwojem liści, wchodzi w okres kwitnienia, obsypując się gęsto ciemnoczerwonymi kwiatami. Po przekwitnieniu tworzy małe, niesłychanie kwaśne i twarde owoce umieszczone na bardzo krótkich szypułkach. Owoce mają jabłkowy kształt, pokryte są żółtą skórką z czerwonymi kropkami. Dojrzałość zbiorczą osiągają w październiku. Nie nadają się jednak do bezpośredniego spożycia, lecz na przetwory. Są bardzo aromatyczne, znajdują zastosowanie w produkcji soków, syropów, a po wysuszeniu lub w formie plastrów czy kostek zasypanych cukrem stosuje się je jako dodatek do herbaty w roli zamiennika cytryny.
Zaletą pigwowców są małe wymagania glebowe. Może on rosnąć na każdej, lecz lepiej na stanowiskach zasobnych w składniki pokarmowe, na których zdecydowanie lepiej owocuje. Preferuje żyzne, piaszczysto-gliniaste, zasobne w próchnicę i względnie wilgotne, o pH zbliżonym do 6. Przy zasadowych liście ulegają chlorozie, czyli żółkną i opadają. Krzewy preferują dobre nasłonecznienie i zaciszne miejsce. Sadzimy na przełomie marca i kwietnia. Do zabiegów pielęgnacyjnych należy cięcie prześwietlające, które polega na usuwaniu pędów zagęszczających, pokładających się i uszkodzonych. Pamiętajmy, że pigwowce owocują na pędach dwuletnich i starszych, więc zbyt silne cięcie rzutuje na plon. Pigwowiec to doskonała roślina do uprawy ekologicznej, gdyż nie wymaga ochrony chemicznej. Jest odporny na choroby i szkodniki.
Małgorzata Wyrzykowska
