Za powstawanie brodawek odpowiadają wirusy brodawczaka bydła papilloma, które wnikają przez najmniejsze nawet uszkodzenie górnej warstwy skóry, następnie namnażają się w jądrach komórek. Obumarłe komórki rogowacieją i tworzą charakterystyczną narośl. Powstające brodawki są początkowo miękkie, by później ulec stwardnieniu. Do zakażenia wirusem brodawczycy dochodzi przez bezpośredni kontakt chorych zwierząt ze zdrowymi, a także pośrednio przez wyposażenie obory np. legowiska. Okres inkubacji (od zakażenia do wystąpienia pierwszych objawów) wynosi od dwóch do sześciu miesięcy. Czynnikami ryzyka zakażenia są drobne rany na skórze i osłabienie układu odpornościowego organizmu, spowodowane stresem, chorobą, niedoborowym żywieniem, szczególnie pod względem zaopatrzenia w makro- i mikroelementy.
Brodawczyca jest chorobą, która często ulega samowyleczeniu. Wiele brodawek goi się samoistnie, co może jednak trwać nawet do kilku miesięcy. Po tym czasie odporność przeciwko danemu wirusowi utrzymuje się zwykle przez całe życie. Niestety, możliwości leczenia brodawek są ograniczone. Ich usuwanie (poprzez zaciskanie czy podwiązywanie) na wymieniu i strzykach jest mocno utrudnione. Ponadto krew z brodawek zawiera duże ilości materiału wirusowego i jest bardzo zakaźna. Jeżeli brodawka oderwie się lub zostanie usunięta metodą krwawą, skóra powinna być dokładnie i często dezynfekowana. W zwalczaniu brodawek stosuje się też wymrażanie, które prowadzi do szybszego samowyleczenia. W stadach, gdzie choroba dotknęła znaczną liczbę zwierząt stosuje się także autoszczepionki, które nie powodują co prawda szybkiego wyleczenia, ale zdecydowanie skracają czas choroby.
