Najbardziej narażone na zachorowania są nowo urodzone cielęta, które z reguły są mało odporne na działanie czynników środowiskowych, żywieniowych i termiczno-wilgotnościowych. Cryptosporidium parvum wywołuje biegunkę, najczęściej między 5. a 20. dniem życia cielęcia. Pasożyt przyjmuje formą oocyst, które są trudne do rozpoznania pod mikroskopem. Do zakażenia dochodzi drogą fekalno-oralną, a także przez zakażoną wodę lub paszę. U cieląt 100 oocyst uznaje się za dawkę infekcyjną, przy czym chore zwierzę może wydalać miliony oocyst w 1 gramie kału. W momencie połknięcia oocyst następuje uwalnianie pasożytów, które wnikają do komórki nabłonka jelita cienkiego, a następnie się namnażają. W jelicie tworzą one przetrwalniki (jaja), które wydalane z kałem są źródłem kolejnych zakażeń. Wynikiem zakażenia jest stan zapalny przewodu pokarmowego, a szczególnie zanik kosmków jelitowych, co predysponuje cielęta do występowania mieszanych infekcji bakteryjnych (E.coli i Salmonella) oraz wirusowych (koronawirus, rotawirus). Zakażenia mieszane komplikują leczenie i prowadzą do niedożywienia, odwodnienia oraz śmierci.
Kryptosporydioza objawia się przede wszystkim biegunkami (o różnym stopniu nasilenia), najczęściej wodnistymi, o żółtozielonym zabarwieniu, często z domieszką krwi oraz śluzu. Biegunkom towarzyszy odwodnienie, gorączka oraz spadek apetytu. Zespół biegunkowy trwa ok. 7 dni, natomiast rekonwalescencja 3–5, a nawet 7 dni i dłużej. W zależności od intensywności choroby zwierzęta tracą nawet ponad 20% masy ciała. W rozpoznaniu schorzenia bardzo pomocne są szybkie testy oborowe. Niezbędnym zabiegiem leczniczym jest uzupełnienie utraconych wraz z biegunką płynów i elektrolitów. Zwalczanie kryptosporydiozy opiera się przede wszystkim na podawaniu preparatów zawierających w swoim składzie halofuginon. I co ważne, przy wystąpieniu biegunki u jednego osobnika zalecana jest terapia u wszystkich zwierząt w kojcu.
Niestety, nie ma żadnej szczepionki przeciwko kryptosporydiozie, dlatego też ochrona cieląt przed schorzeniem jest utrudniona, ale nie niemożliwa. Głównymi działaniami profilaktycznymi jest utrzymanie czystości w oborze, wysokiej jakości żywienie oraz wzmacnianie odporności cieląt. Zaleca się również umieszczanie nowo urodzonych cieląt w indywidualnych i zdezynfekowanych boksach lub budkach, odpajanie siarą bardzo dobrej jakości, indywidualne karmienie smoczkiem lub sondą oraz regularną dezynfekcję sprzętu i odzieży używanej przez osoby obsługujące cielęta.
