Dla soczystych ogonków
Kard, zwany również karczochem hiszpańskim, jest łudząco podobny do karczocha, ale częścią jadalną tego warzywa są bielone, mięsiste ogonki liściowe. Obie rośliny mają również takie same wymagania klimatyczno-glebowe. Do uprawy nadają się gleby o dużej zawartości próchnicy, głęboko uprawione, wilgotne i żyzne, o pH na poziomie 6,0–7,2. Kard najlepiej uprawiać w pierwszym roku po oborniku. Uprawiamy go z siewu wprost do gruntu lub z rozsady. Obecnie na produkcję rozsady jest już za późno, lecz wysiew do gruntu można realizować do połowy maja. Jednak im wcześniej, tym lepiej. Ważne, by w razie przymrozków mieć pod ręką agrowłókninę do ewentualnego nakrycia siewek. Należy wykopać dołki w rozstawie około 1 m × 1 m o średnicy i głębokości 25–30 cm, następnie wypełnić je 20-centymetrową warstwą obornika i przykryć warstwą ziemi kompostowej. Do każdego z dołków należy włożyć po trzy nasiona na głębokość 6 cm, a po zasypaniu ziemią podlać. Gdy siewki osiągną fazę pięciu liści właściwych, usuwa się najsłabsze, pozostawiając najsilniejszą. Jeżeli w centrum ogrodniczym bądź u producenta rozsad trafimy na sadzonki karda, sadzi się je w podanej wyżej rozstawie i w tak samo przygotowane podłoże.
Częścią jadalną karda są wykształcone mięsiste ogonki liściowe, kłącza oraz centralne nerwy liści. Spożywa się je po wcześniejszym wybieleniu, które rozpoczynamy we wrześniu. W celu wybielenia związuje się ogonki i owija papierem pakowym na wysokość do 1–1,5 m. Dla uzyskania dobrej stabilności można rośliny obsypać warstwą ziemi u podstawy. Należy pamiętać, by dla własnych potrzeb bielić tyle roślin, ile w krótkim czasie zostanie zebranych, gdyż wybielony kard szybko ulega gniciu. Niewybielone rośliny przed nadejściem przymrozków można przenieść do piwnicy i zadołować w piasku, gdzie same się wybielą.
Nadmiar roślin, które uzyska się podczas przerywania, można wykorzystać do obsadzenia rabat kwiatowych. Kard jest bardzo dekoracyjną rośliną z uwagi na ogromne, srebrzyste, podobne do ostu liście i koszyczki kwiatowe w kolorze niebieskim lub fioletowym, o zapachu chleba.
r e k l a m a
Mięsiste dno
Karczoch dorasta do 1,5 m wysokości. Tworzy imponujących rozmiarów rozetę pierzastych liści, i uażany jest również za roślinę ozdobną, której częścią jadalną są pąki kwiatostanowe, a właściwie mięsiste dno koszyczka i zgrubiałe liście jego okrywy. Karczoch potrzebuje gleby bogatej w próchnicę, głęboko uprawionej, o dużej zawartości składników pokarmowych i utrzymującej wilgoć. Przy wyborze miejsca warto brać pod uwagę, że karczochy uprawia się około 4 lat. U karda i karczocha występuje duże zapotrzebowanie na składniki pokarmowe i oprócz podstawowego nawożenia azotowego, zastosowanego przed siewem lub sadzeniem, należy zastosować 5 g N/m2 przed wybijaniem w pędy kwiatowe oraz powtórzyć zabieg jeszcze kilkakrotnie, np. w formie podlewania 0,3-procentowym roztworem co 14 dni. Ostatnią dawkę stosujemy na początku sierpnia.
Jeśli planujemy zbierać pierwszy plon w tym roku, należy zaopatrzyć się w gotową rozsadę w centrum ogrodniczym bądź u hodowcy rozsad. Rośliny można wysiewać na początku maja wprost do gruntu, lecz plon zbierzemy dopiero w następnym roku. Przed siewem czy sadzeniem rozsady glebę przygotowuje się tak samo, czyli należy wykopać dołki w rozstawie 1 m × 1 m o rozmiarach jak w uprawie kardów. Tak samo się je wypełnia obornikiem i ziemią kompostową. Sadząc gotową rozsadę, należy pamiętać, by umieszczać ją w podłożu głębiej, niż rosła w doniczkach. Podczas całego okresu wegetacji, szczególnie podczas wysokich temperatur, karczoch i kard muszą być systematycznie nawadniane. W celu uzyskania dobrze wyrośniętych dużych pąków wyłamuje się pojawiające się pąki boczne na pędach głównych, zostawiając do 6–8 roślinie. Na karczochu jednorocznym powinno zostać mniej, czyli 3–4.
Zbiór w pełni rozwiniętych, mięsistych pąków wielkości pięści rozpoczyna się w czerwcu i trwa do września. W momencie cięcia nie powinny mieć widocznych kwiatów, a listki okrywy powinny ciasno przylegać do siebie. Pąki ścina się 2–3 cm poniżej dna koszyczka. W październiku ścina się wszystkie pąki, a liście związuje, po czym rośliny przykrywa się stroiszem z gałęzi drzew iglastych i obsypuje ziemią do 20–30 cm. Gałązki stroiszu są konieczne, by rośliny nie gniły przy bezpośrednim kontakcie z ziemią. Okrycie usuwamy na przełomie marca. Obcina się również odrosty, pozostawiając trzy najmocniejsze pędy. Wycięte odrosty można potraktować jak materiał rozmnożeniowy. Wówczas odrost odcinamy ostrym nożem tuż przy nasadzie korzenia. Do sadzenia nadają się najsilniejsze oraz takie, które już wykształciły drobne korzenie. Pozostałe wyrzucamy. Odrosty do sadzenia należy oczyścić i umieścić w doniczkach wypełnionych ziemią i ustawić w ciepłym i widnym pomieszczeniu.
